Je kunt van een stad houden waar je graag zou willen wonen, waarin je hebt gewoond of nog woont, maar dat wil nog niet zeggen dat je een bezitsgevoel hebt bij die stad: het gevoel ‘dit is van mij.’ Je zo thuis voelen in een stad is uitzonderlijk, dan is er sprake van affectie, een emotionele band. Dan moeten er herinneringen aan verbonden zijn en gebouwen, huizen, wijken, parken en attracties waar je met genoegen aan denkt.

Als er iemand is die iets afweet van dit bezitsgevoel voor een stad dan is het Eric de Kuyper. Speciaal wanneer hij het over Brussel heeft, de stad waar hij geboren is en woonde tot en met zijn adolescentie: ‘Ik geniet van al het fraaie, verrassende, unieke dat de stad me te bieden heeft. Ik voel me er intiem deelachtig aan. Soms ben ik er zelfs ook een beetje trots op. De koning te rijk.’ De Kuyper zou niet zichzelf zijn als hij deze beknopte ode niet zou afsluiten met: ‘Tegelijkertijd walg ik en erger ik me aan het lelijke, mislukte, slordige. De...