Deze column is ook te beluisteren.
Ik loop door Amsterdam. Er is niemand op straat, maar niet in mijn hoofd: daar voer ik vurige discussies met honderden mensen. ‘We moeten niet gaan doen alsof homo’s normaal zijn. Dat is mijn mening. Maar die mag je tegenwoordig niet meer hebben,’ zegt iemand. ‘Je deelt hem toch?’ bijt ik terug. ‘Ik zou het vreselijk vinden als mijn zoon homo bleek te zijn,’ zegt een ander. ‘Dat kan je toch niet zo zeggen, kom op!’ roep ik.
Het komt door mijn laatste Instagram-post. Ik deelde een fragmentje uit Pisnicht: the movie, een documentaire die ik een tijd geleden maakte over taal en homofobie. In het fragment vraag ik mensen op straat vriendelijk ‘of zij homo zijn’. Een man op straat lacht mij – ook vriendelijk – toe: ‘Ben je gek?’ ‘Wat vindt u van homo’s?’ vraag ik. ‘Het is geen ziekte of zo, maar ik heb ze liever niet in de buurt,’ antwoordt hij. ‘U staat er naast een,’ zeg ik. Hij, lachend:...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.
Wat een goed stuk.
Droevig makend. Blijven hopen op een verandering ten goede.
Mensen die zich ergeren aan veel aandacht die naar anderen gaat en het gebrek aan aandacht voor weer anderen of henzelf. Onkenning van de disbalans geeft rottigheid. Wedstrijd van luidstse schreeuwers
Mijn dochter werd verliefd op een vrouw en ik ( weduwnaar) was zo gelukkig toen zij mij om haar hand vroeg. Nu komt er een kind. Dit warme, complete gevoel gun ik iedereen. Liefde overwint zoveel.
Misschien wordt het tijd dat we stoppen met alles een naam geven. We creëren hokjes waar we helemaal niet aan willen. En tegelijk zorgt het voor verdeeldheid.
Uiteindelijk zijn we allemaal mens !
Doe je telefoon uit en doe dat ding aan op het moment dat je dat ding nodig hebt.
Verwijder de open riolen op je telefoon. Start en behoud je zelfvertrouwen. Communiceer met degenen die jij kiest.